Op woensdag 23 augustus vervulden we de wens van mevrouw (1978) uit Antwerpen.
Zij verblijft sinds kort op de palliatieve eenheid in St-Erasmus in Borgerhout en wilt graag nog eens naar de zee met haar man en haar 5-jarig zoontje.
Rond 11 uur werden we in de tuin van het ziekenhuis opgewacht door de echtgenoot die al aan het genieten was van het ochtendzonnetje.
Het beloofde een stralende dag te worden!
Toen ook zoontje Millard door de tante werd gebracht was het gezelschap compleet om te vertrekken!
Zijn pret kon niet op toen hij de ambulance zag!
Er is een nieuwe ambulancewenschauffeur in wording 😉! Als we hem lieten doen zou hij mama zélf naar de zee gebracht hebben met hem als chauffeur!
We waren jammer genoeg niet de enige die het idee hadden om het zeetje op te zoeken dus er was wel enige file onderweg.
Met een tussenstop en een leuke DVD onderweg zagen we om 13u toch al de Nederlandse zee in Vlissingen!
Het was voor Millard zelfs de allereerste keer dat hij de zee zag!
Mevrouw glunderde om de pretoogjes van haar zoontje te zien … iets met geluk en kleine dingen … .
Ondertussen was het tijd om de buikjes te vullen … “frietjes” was de unanieme beslissing!
In het strandpaviljoen Panta Rhei kon mevrouw genieten van frietjes met een vleeskroket!
Ze had al lange tijd niets meer gegeten … maar met de éxtra energie lukte dit vandaag wel!
We moesten zelfs de zonnecrème en de parasol bovenhalen omdat het zonnetje wel zeer hevig was.
We maakten nog een wandeling op de dijk waarbij een licht zeebriesje zorgde voor de ideale temperatuur.
Mevrouw genoot ervan om haar zoontje zo te zien ravotten met zijn papa.
Het deed haar zichtbaar deugd! Ondanks dat de vermoeidheid al wat parte begon te spelen hebben we nog een stukje op de boulevard afgelegd.
Daarna toch nog even tijd gemaakt voor een mooie gezinsfoto op de dijk.
Het was tijd om de zee achter ons te laten en terug naar Borgerhout te keren.
Op de terugweg maakten we al heel snel een korte pitstop om een bal te kopen voor Millard.
Langs heel de Nederlandse zeedijk was er namelijk geen winkeltje te vinden ! Tussen de files door hebben we de bal natuurlijk ook nog even uitgetest op een parking.
De energie die Miljard kwijt moest, die kwam er zienderogen bij mevrouw bij! “Het maakt me gelukkig om hem zo bezig te zien” … .
Met fonkelende oogjes van mevrouw, een dikke knuffel van Millard en grote dankbaarheid & tevredenheid namen we in St-Erasmus afscheid van dit top gezin!
Zij verblijft sinds kort op de palliatieve eenheid in St-Erasmus in Borgerhout en wilt graag nog eens naar de zee met haar man en haar 5-jarig zoontje.
Rond 11 uur werden we in de tuin van het ziekenhuis opgewacht door de echtgenoot die al aan het genieten was van het ochtendzonnetje.
Het beloofde een stralende dag te worden!
Toen ook zoontje Millard door de tante werd gebracht was het gezelschap compleet om te vertrekken!
Zijn pret kon niet op toen hij de ambulance zag!
Er is een nieuwe ambulancewenschauffeur in wording 😉! Als we hem lieten doen zou hij mama zélf naar de zee gebracht hebben met hem als chauffeur!
We waren jammer genoeg niet de enige die het idee hadden om het zeetje op te zoeken dus er was wel enige file onderweg.
Met een tussenstop en een leuke DVD onderweg zagen we om 13u toch al de Nederlandse zee in Vlissingen!
Het was voor Millard zelfs de allereerste keer dat hij de zee zag!
Mevrouw glunderde om de pretoogjes van haar zoontje te zien … iets met geluk en kleine dingen … .
Ondertussen was het tijd om de buikjes te vullen … “frietjes” was de unanieme beslissing!
In het strandpaviljoen Panta Rhei kon mevrouw genieten van frietjes met een vleeskroket!
Ze had al lange tijd niets meer gegeten … maar met de éxtra energie lukte dit vandaag wel!
We moesten zelfs de zonnecrème en de parasol bovenhalen omdat het zonnetje wel zeer hevig was.
We maakten nog een wandeling op de dijk waarbij een licht zeebriesje zorgde voor de ideale temperatuur.
Mevrouw genoot ervan om haar zoontje zo te zien ravotten met zijn papa.
Het deed haar zichtbaar deugd! Ondanks dat de vermoeidheid al wat parte begon te spelen hebben we nog een stukje op de boulevard afgelegd.
Daarna toch nog even tijd gemaakt voor een mooie gezinsfoto op de dijk.
Het was tijd om de zee achter ons te laten en terug naar Borgerhout te keren.
Op de terugweg maakten we al heel snel een korte pitstop om een bal te kopen voor Millard.
Langs heel de Nederlandse zeedijk was er namelijk geen winkeltje te vinden ! Tussen de files door hebben we de bal natuurlijk ook nog even uitgetest op een parking.
De energie die Miljard kwijt moest, die kwam er zienderogen bij mevrouw bij! “Het maakt me gelukkig om hem zo bezig te zien” … .
Met fonkelende oogjes van mevrouw, een dikke knuffel van Millard en grote dankbaarheid & tevredenheid namen we in St-Erasmus afscheid van dit top gezin!
