Op de laatste dag van mei vertrokken we met Ambulance Wens België vanuit Diepenbeek richting Bonheiden. In het Imelda Ziekenhuis maakten we kennis met een opgewekte dame. Deze dag was niet alleen een dag waarop ze eens opnieuw naar huis zou kunnen gaan, maar ook nog eens de dag waarop ze 63 wordt! We hadden dus zoals dat hoort een bloemetje voorzien voor de jarige.
Uitgezwaaid door de verpleegkundigen van de afdeling reden we in een halfuurtje tot thuis in Erps-Kwerps.
Daar stond haar echtgenoot haar al op te wachten. Een emotioneel weerzien, ondanks dat meneer elke nacht bij haar in het ziekenhuis blijft slapen kon hij haar toch niet lang missen.
Er stonden boeketten en kaartjes te wachten op de jarige! Ook de buren kwamen al snel even aan het raam om haar een gelukkige verjaardag te wensen.
Normaal gezien wilde mevrouw een feest geven voor de familie. Maar o.w.v Corona werd er toch maar beslist om deze dag gezellig onder hun tweetjes door te brengen.
Jammer genoeg werd de gezelligheid na 1,5 uur al onderbroken doordat mevrouw plots veel bloed verloor waarna ze op de zetel is moeten gaan liggen. Na enkele uurtjes slapen was ze er weer een beetje bovenop. Samen nog wat babbelen met haar man deed haar duidelijk deugd. Gewoon genieten van de rust en het thuis zijn.
Ze kon vanop deze plaats naar haar mooie tuin kijken die ze altijd zo graag onderhouden heeft. Nu kan ik zelfs niet meer tot achter bij de kippen wandelen zei ze. Ik was altijd buiten bezig, nu lig ik daar tussen 4 witte muren op dat kamertje. Ik heb 43 jaar gewerkt als hoofdverpleegkundige, altijd gezorgd voor anderen. Nu ben ik 1 jaar op pensioen … en nu is’t gedaan … .
Deze woorden zinderen nog altijd na en maakte ook bij haar echtgenoot opnieuw veel emoties los. “De mens mikt en God schikt” zei hij. “Nu zit ik hier alleen, in mijn mooi groot huis. Wat ben ik ermee?” “Geniet van het leven als het kan, vandaag, niet morgen. Want we hadden het ook heel anders gepland hé Suske?”
Zo lief om te zien hoe verliefd ze met elkaar omgaan, hoe bezorgd hij is om haar en probeert te vertroetelen op welke manier dan ook.
Hij kwam nog even bij ons zitten in de tuin … in tranen … .
De mooie treurwilg in de tuin vertelde het verhaal van mevrouw … mooi opengebloeid, sterk, maar nu zo droevig en leeg.
Toch verscheen er weer een kleine lach op haar gezicht toen ze zag dat haar Pioenrozen al zo mooi in bloei stonden. En dat een specht haar kleintjes kwam voeden in de boom.
Iets met het geluk dat in kleine dingen zit … .
Na enige tijd brachten we mevrouw terug naar het ziekenhuis. Het was tijd om opnieuw te rusten in bed. Niet veel later stond ook haar echtgenoot alweer voor haar klaar op haar kamer.
“Je had je toch niet zo moeten haasten Bert!” Maar je ziet gewoon dat meneer zoveel mogelijk bij haar wilt zijn.
We wensen jullie nog een hele knusse tijd samen!
Bedankt dat jullie ons nogmaals met de voetjes op de grond hebben gezet.
Carpe diem !!
Uitgezwaaid door de verpleegkundigen van de afdeling reden we in een halfuurtje tot thuis in Erps-Kwerps.
Daar stond haar echtgenoot haar al op te wachten. Een emotioneel weerzien, ondanks dat meneer elke nacht bij haar in het ziekenhuis blijft slapen kon hij haar toch niet lang missen.
Er stonden boeketten en kaartjes te wachten op de jarige! Ook de buren kwamen al snel even aan het raam om haar een gelukkige verjaardag te wensen.
Normaal gezien wilde mevrouw een feest geven voor de familie. Maar o.w.v Corona werd er toch maar beslist om deze dag gezellig onder hun tweetjes door te brengen.
Jammer genoeg werd de gezelligheid na 1,5 uur al onderbroken doordat mevrouw plots veel bloed verloor waarna ze op de zetel is moeten gaan liggen. Na enkele uurtjes slapen was ze er weer een beetje bovenop. Samen nog wat babbelen met haar man deed haar duidelijk deugd. Gewoon genieten van de rust en het thuis zijn.
Ze kon vanop deze plaats naar haar mooie tuin kijken die ze altijd zo graag onderhouden heeft. Nu kan ik zelfs niet meer tot achter bij de kippen wandelen zei ze. Ik was altijd buiten bezig, nu lig ik daar tussen 4 witte muren op dat kamertje. Ik heb 43 jaar gewerkt als hoofdverpleegkundige, altijd gezorgd voor anderen. Nu ben ik 1 jaar op pensioen … en nu is’t gedaan … .
Deze woorden zinderen nog altijd na en maakte ook bij haar echtgenoot opnieuw veel emoties los. “De mens mikt en God schikt” zei hij. “Nu zit ik hier alleen, in mijn mooi groot huis. Wat ben ik ermee?” “Geniet van het leven als het kan, vandaag, niet morgen. Want we hadden het ook heel anders gepland hé Suske?”
Zo lief om te zien hoe verliefd ze met elkaar omgaan, hoe bezorgd hij is om haar en probeert te vertroetelen op welke manier dan ook.
Hij kwam nog even bij ons zitten in de tuin … in tranen … .
De mooie treurwilg in de tuin vertelde het verhaal van mevrouw … mooi opengebloeid, sterk, maar nu zo droevig en leeg.
Toch verscheen er weer een kleine lach op haar gezicht toen ze zag dat haar Pioenrozen al zo mooi in bloei stonden. En dat een specht haar kleintjes kwam voeden in de boom.
Iets met het geluk dat in kleine dingen zit … .
Na enige tijd brachten we mevrouw terug naar het ziekenhuis. Het was tijd om opnieuw te rusten in bed. Niet veel later stond ook haar echtgenoot alweer voor haar klaar op haar kamer.
“Je had je toch niet zo moeten haasten Bert!” Maar je ziet gewoon dat meneer zoveel mogelijk bij haar wilt zijn.
We wensen jullie nog een hele knusse tijd samen!
Bedankt dat jullie ons nogmaals met de voetjes op de grond hebben gezet.
Carpe diem !!
