Op dinsdag 15 juni vervulden we met Ambulance Wens België de wens van Ingrid (1961)
Deze wens was al eens gepland, maar uitgesteld…
Maar gelukkig kon ze nu wel doorgaan !
Dus vertrokken we naar Herent om Ingrid op te halen en naar de zee te rijden.
Waar aan ons zeetje was nog een vraagteken bij ons vertrek, wat gaan we doen, wie gaat er mee? … allemaal vraagtekens die op ons afkwamen,
maar Carpi Diem, “We zien wel”.❤️
Toen we in Herent aankwamen werden we al vreugdevol opgewacht door Ingrids zus en schoonbroer en door super enthousiaste medewerkers van “De Wilg” (De Wilg is een nursinghome en dagcentrum voor mensen met een NAH en mensen met MS of aanverwante neurodegeneratieve ziekten).
Vervolgens ontmoetten we Ingrid voor de eerste keer.
Haar zuster vertelde dat Ingrid een superintelligente vrouw was (en eigenlijk nog steeds is) die nu sinds decennia door het leven gaat met MS.
Vandaag is deze ziekte bij haar zo ver gevorderd dat Ingrid nog alles zeer goed begrijpt maar zich niet meer kan uiten waardoor het voor vreemden
(en ook meer en meer voor haar familie) moeilijk is om haar te begrijpen.
Verder is ze aan bed of aan de speciale rolstoel gekluisterd.
En toch hebben wij Ingrid leren kennen als een zeer positief ingestelde dame, die zich verheugde op deze dag… en via alle mogelijke uitingsvormen hebben wij (haar zussen, schoonbroer en wij als Ambulance Wens België team) haar wensen en verzuchtingen proberen te begrijpen.
En als dat lukte, zagen we op haar gezichtje een glimp van een lach van “het is dik OK”.
En we vertrokken naar Nieuwpoort, want dat werd de bestemming voor deze dag.
Ingrid wou nog eens de zee zien.
Met een beetje vertraging kwamen we iets na de middag toe in deze mooie kustgemeente.
We vonden snel een parkeerplaats.
De andere zus en een vriendin van Ingrid stonden ons al vol ongeduld op te wachten. In de voormiddag was het bewolkt aan zee, maar de wolken verdwenen bij onze aankomst en een stralende zon kwam tevoorschijn. (Is dit toeval?)🥰
Ingrid even induffelen tegen de wind, haar gezicht goed insmeren tegen de zon en we vertrokken naar de pier van Nieuwpoort.
Het gehobbel op de houten planken kon haar vreugde niet deren.
We zijn helemaal tot aan de hoofd van de pier gegaan en hebben Ingrid de zee, en de zeilbootjes, die de haven in- en uitvoeren, laten zien.
Eens terug op de dijk, wilde ze nog de "boutiekskes" zien.
Zo is onze karavaan langs de etalages getrokken en heeft ze vooral gekeken naar rode kleedjes, haar lievelingskleur zoals haar zuster vertelde.
Dan werd het tijd om de inwendige mens te plezieren met een drankje en een
koekje/ijsje.
We vonden plaats op een terrasje van een hotel waar we Ingrid achter een glasscherm installeerden, zoveel mogelijk uit de wind en zicht op zee.
We hebben de familie een frisdank en een appelcake/dame blanche aangeboden .
De bediening was uiterst vriendelijk en voorkomend.
Toen de inwendige mens weer aangesterkt was, zijn de zeedijk nog eens op en gewandeld met geregeld een halte zodat Ingrid de golfjes van de opkomende zee nog eens kon bekijken.
De dag was veel te vlug verlopen.
We maakten ons klaar om terug naar Herent te rijden.
Tijdens de verlengde terug weg, door file op de ring van Brussel, hebben we hele tevreden passagiers gehad,
En uiteindelijk hebben we Ingrid behouden en wel terug in haar bed gelegd.
Op de vraag of ze het fijn gevonden heeft, kregen we een gezicht gevuld met vreugde en dankbaarheid.
Met dit mooie prentje op ons netvlies keerden we terug naar Diepenbeek waar we toch even onze mooie indruk moesten laten ontsnappen.
We hebben veel bewondering en respect voor Ingrid en haar familie.
Zoveel lichamelijke beperkingen, en toch zo positief en tevreden maakt ons nederig en dankbaar dat we deze opdracht mochten doen.❤️
Wij wensen hen nog veel sterkte toe in de moeilijke tijd die nog komen gaat en hopen dat onze dag aan zee mag bijdragen aan mooie herinneringen.❤️
Deze wens was al eens gepland, maar uitgesteld…
Maar gelukkig kon ze nu wel doorgaan !
Dus vertrokken we naar Herent om Ingrid op te halen en naar de zee te rijden.
Waar aan ons zeetje was nog een vraagteken bij ons vertrek, wat gaan we doen, wie gaat er mee? … allemaal vraagtekens die op ons afkwamen,
maar Carpi Diem, “We zien wel”.❤️
Toen we in Herent aankwamen werden we al vreugdevol opgewacht door Ingrids zus en schoonbroer en door super enthousiaste medewerkers van “De Wilg” (De Wilg is een nursinghome en dagcentrum voor mensen met een NAH en mensen met MS of aanverwante neurodegeneratieve ziekten).
Vervolgens ontmoetten we Ingrid voor de eerste keer.
Haar zuster vertelde dat Ingrid een superintelligente vrouw was (en eigenlijk nog steeds is) die nu sinds decennia door het leven gaat met MS.
Vandaag is deze ziekte bij haar zo ver gevorderd dat Ingrid nog alles zeer goed begrijpt maar zich niet meer kan uiten waardoor het voor vreemden
(en ook meer en meer voor haar familie) moeilijk is om haar te begrijpen.
Verder is ze aan bed of aan de speciale rolstoel gekluisterd.
En toch hebben wij Ingrid leren kennen als een zeer positief ingestelde dame, die zich verheugde op deze dag… en via alle mogelijke uitingsvormen hebben wij (haar zussen, schoonbroer en wij als Ambulance Wens België team) haar wensen en verzuchtingen proberen te begrijpen.
En als dat lukte, zagen we op haar gezichtje een glimp van een lach van “het is dik OK”.
En we vertrokken naar Nieuwpoort, want dat werd de bestemming voor deze dag.
Ingrid wou nog eens de zee zien.
Met een beetje vertraging kwamen we iets na de middag toe in deze mooie kustgemeente.
We vonden snel een parkeerplaats.
De andere zus en een vriendin van Ingrid stonden ons al vol ongeduld op te wachten. In de voormiddag was het bewolkt aan zee, maar de wolken verdwenen bij onze aankomst en een stralende zon kwam tevoorschijn. (Is dit toeval?)🥰
Ingrid even induffelen tegen de wind, haar gezicht goed insmeren tegen de zon en we vertrokken naar de pier van Nieuwpoort.
Het gehobbel op de houten planken kon haar vreugde niet deren.
We zijn helemaal tot aan de hoofd van de pier gegaan en hebben Ingrid de zee, en de zeilbootjes, die de haven in- en uitvoeren, laten zien.
Eens terug op de dijk, wilde ze nog de "boutiekskes" zien.
Zo is onze karavaan langs de etalages getrokken en heeft ze vooral gekeken naar rode kleedjes, haar lievelingskleur zoals haar zuster vertelde.
Dan werd het tijd om de inwendige mens te plezieren met een drankje en een
koekje/ijsje.
We vonden plaats op een terrasje van een hotel waar we Ingrid achter een glasscherm installeerden, zoveel mogelijk uit de wind en zicht op zee.
We hebben de familie een frisdank en een appelcake/dame blanche aangeboden .
De bediening was uiterst vriendelijk en voorkomend.
Toen de inwendige mens weer aangesterkt was, zijn de zeedijk nog eens op en gewandeld met geregeld een halte zodat Ingrid de golfjes van de opkomende zee nog eens kon bekijken.
De dag was veel te vlug verlopen.
We maakten ons klaar om terug naar Herent te rijden.
Tijdens de verlengde terug weg, door file op de ring van Brussel, hebben we hele tevreden passagiers gehad,
En uiteindelijk hebben we Ingrid behouden en wel terug in haar bed gelegd.
Op de vraag of ze het fijn gevonden heeft, kregen we een gezicht gevuld met vreugde en dankbaarheid.
Met dit mooie prentje op ons netvlies keerden we terug naar Diepenbeek waar we toch even onze mooie indruk moesten laten ontsnappen.
We hebben veel bewondering en respect voor Ingrid en haar familie.
Zoveel lichamelijke beperkingen, en toch zo positief en tevreden maakt ons nederig en dankbaar dat we deze opdracht mochten doen.❤️
Wij wensen hen nog veel sterkte toe in de moeilijke tijd die nog komen gaat en hopen dat onze dag aan zee mag bijdragen aan mooie herinneringen.❤️
