Terwijl mevrouw de tijd nam om met familie bij te praten kregen wij een hapje en een drankje en hielden ons wat afzijdig. Herinneringen werden opgehaald, iedereen nam uitgebreid de tijd om bij te kletsen. Mevrouw gaf op voorhand aan dat ze, waarschijnlijk, maar heel even ging blijven. Dat het te zwaar ging zijn voor haar. Maar voor we het wisten was het 18 uur. Toen kwam de frietmobiel nog aangereden. Mevrouw zei tegen ons: “neem maar een frietje dan neem ik afscheid en vertrekken we”. Zo gezegd zo gedaan. Het afscheid was lastig, mevrouw wist dat het de laatste keer was dat ze de familie ging zien. Het afscheid was zo mooi, zelfs wij pinkten een traantje weg… Moe maar erg tevreden reden we terug naar Roeselare. Daar aangekomen, werden we ontvangen door de echtgenoot. Hij was blij dat het zo goed was meegevallen. Wij, van Ambulance Wen België, wensen jullie het allerbeste en voor de dochter die in december moet bevallen, een wolk van een baby. Moe maar voldaan, met 800 km op de teller arriveerden we terug in Diepenbeek.