Zaterdag 8/10 mochten we weer op pad om de wens van een 89 jarige man uit Machelen te helpen vervullen.
Hij wou zo graag een laatste bezoekje brengen aan het ‘ Karrenmuseum ‘ in Essen bij Kalmthout.
In Machelen werden we opgewacht door meneer zijn partner, haar zussen en haar dochter met vriendin. Meneer zelf zat er wat beduusd bij, even een overrompeling voor hem.
Hup, de ambulance in met zijn partner, familie in de volgwagen en richting Essen 🚑
We wisten totaal niet wat we mochten verwachten van een ‘Karrenmuseum’.
Éénmaal daar aangekomen fleurde meneer op, een brede glimlach verscheen op zijn gelaat, hij was thuis 😀
Wat bleek: meneer was al vanaf zijn 14’ met houtbewerking bezig. Hij was en is gefascineerd door miniatuurbouw. Honderden keren kwam hij naar dit koetsenmuseum om de koetsen op te meten om ze zo thuis in miniatuur tot in de kleinste details na te maken. Meer dan 200 heeft hij er zo gemaakt.
In 2017 heeft hij 60 van die miniaturen geschonken aan het Karrenmuseum waarvan er een aantal staan tentoongesteld. Ook in Nederland staan er enkelen op een tentoonstelling.
Passie is het woord dat bij hem past, nog steeds.
Alle uitleg van naaldje tot draadje kregen we.
Er staan ook vele grote, oude koetsen tentoongesteld en ook het materiaal waarmee ze gemaakt werden.
Alles, maar dan ook alles kent hij van deze stiel.
Zo interessant, dat wij zeker met onze kinderen en kleinkinderen hier ooit op bezoek gaan komen.
Hij wou ook een stukje door een bos wandelen om de bomen te bekijken. Naast een prachtige grote eik moesten we even halt houden. Verliefd bekeek hij de boom en mijmerde: wat een prachtig hout om koetsen van te maken.
Het was ons duidelijk dat deze dag voor hem echt geslaagd was. Maar het was nog niet gedaan. Hij wou persé voor zijn familie en voor ons trakteren op een etentje in het ernaast gelegen restaurant. Heerlijk was het.
Maar meneer werd plots wat bleek, had het koud en kreeg krampen in zijn benen.
Dus afronden, een warme ambulance in en terug naar Machelen.
Toen we afscheid namen werd het voor ons wat emotioneel.
“ Nooit had ik gedacht dat ik deze dag nog zou mogen beleven, dank u “, zei hij, met een dikke pakkerd voor ons erbij.
“ En zeg maar Jeanke “
Wel Jeanke en Marleen, ook wij zeggen “ Bedankt “, ook wij zijn gelukkig dat we deze wens mee mochten waarmaken voor jullie.
Heel veel liefs van het ganse team van ambulancewens ❤️
Hij wou zo graag een laatste bezoekje brengen aan het ‘ Karrenmuseum ‘ in Essen bij Kalmthout.
In Machelen werden we opgewacht door meneer zijn partner, haar zussen en haar dochter met vriendin. Meneer zelf zat er wat beduusd bij, even een overrompeling voor hem.
Hup, de ambulance in met zijn partner, familie in de volgwagen en richting Essen 🚑
We wisten totaal niet wat we mochten verwachten van een ‘Karrenmuseum’.
Éénmaal daar aangekomen fleurde meneer op, een brede glimlach verscheen op zijn gelaat, hij was thuis 😀
Wat bleek: meneer was al vanaf zijn 14’ met houtbewerking bezig. Hij was en is gefascineerd door miniatuurbouw. Honderden keren kwam hij naar dit koetsenmuseum om de koetsen op te meten om ze zo thuis in miniatuur tot in de kleinste details na te maken. Meer dan 200 heeft hij er zo gemaakt.
In 2017 heeft hij 60 van die miniaturen geschonken aan het Karrenmuseum waarvan er een aantal staan tentoongesteld. Ook in Nederland staan er enkelen op een tentoonstelling.
Passie is het woord dat bij hem past, nog steeds.
Alle uitleg van naaldje tot draadje kregen we.
Er staan ook vele grote, oude koetsen tentoongesteld en ook het materiaal waarmee ze gemaakt werden.
Alles, maar dan ook alles kent hij van deze stiel.
Zo interessant, dat wij zeker met onze kinderen en kleinkinderen hier ooit op bezoek gaan komen.
Hij wou ook een stukje door een bos wandelen om de bomen te bekijken. Naast een prachtige grote eik moesten we even halt houden. Verliefd bekeek hij de boom en mijmerde: wat een prachtig hout om koetsen van te maken.
Het was ons duidelijk dat deze dag voor hem echt geslaagd was. Maar het was nog niet gedaan. Hij wou persé voor zijn familie en voor ons trakteren op een etentje in het ernaast gelegen restaurant. Heerlijk was het.
Maar meneer werd plots wat bleek, had het koud en kreeg krampen in zijn benen.
Dus afronden, een warme ambulance in en terug naar Machelen.
Toen we afscheid namen werd het voor ons wat emotioneel.
“ Nooit had ik gedacht dat ik deze dag nog zou mogen beleven, dank u “, zei hij, met een dikke pakkerd voor ons erbij.
“ En zeg maar Jeanke “
Wel Jeanke en Marleen, ook wij zeggen “ Bedankt “, ook wij zijn gelukkig dat we deze wens mee mochten waarmaken voor jullie.
Heel veel liefs van het ganse team van ambulancewens ❤️
